9 Ekim 2024

9 Ekim 2024

"Neden bu kadar hırpaladın kendini?"

"Bilmem..." Mutsuzum, acımı unutana kadar çalışmak istedim diyemedim.

Ellerim paramparça. Ayaklarım geri geri giderek yaklaştım odaya. İçeri girerken nefesimi tuttum.

"Neyi dinletiyorsun bugün?" diye sordu.

"Etütümle başlayalım isterseniz."

Birlikte çalmaya başladık. Sesler aynı geliyordu. Sesleri temizlediğim için hafif bir heyecan duydum. Ardından tekrar başladı sürekli durdurmaya. Pek çok şey öğretti. Aynı dizekleri sayısız kez çaldırdı. Zor bir pozisyon deniyorduk. Tekrar tekrar denemekten elime kramp girdi bir süre sonra. Elimi çekip salladım.

"Devam, devam mızmızlanma!" dedi.

"Öğretmenim mızmızlanmıyorum kramp girdi." dedim. Genelde hiçbir sözüne karşılık vermediğimden herhalde, bana acır gibi gülümsedi.

Bu dönem ilk defa keyifli çıktım odasından. Nihayet kötü bir şey söylemeden bitirmişti dersi. Pazartesi eserimi dinleyecekti ki bu konuda çok daha iyiydim. Gülümsedim.

Paramparça olmuş parmaklarıma baktım bahçeye indiğimde. Uçları mosmor olmuş, tellerin izleri çıkmıştı. Henüz tam iyileşmememiş nasır yaraları tekrar morarıp şişmişti.

"Olacak." dedim. "Başaracağım."

Günaydın takipleşelim

Hayır

Şöyle tutunuyorum hayata

Canım benim...

Don't worry, I’ll always be with you