Deneme - Tumblr Posts

𝙲̧𝙸𝙽𝙰𝚁 𝙰𝙶̆𝙰𝙲𝙸

𝙲̧𝚘𝚔 𝚣𝚘𝚛 𝚌̧𝚘𝚔, 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕ı𝚐̆ı𝚗 𝚎𝚟𝚟𝚎𝚕𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚋𝚞𝚐𝚞̈𝚗𝚎 𝚎𝚗 𝚋𝚞̈𝚢𝚞̈𝚔 𝚑𝚊𝚜𝚝𝚊𝚕ı𝚐̆ı 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚖𝚊𝚔.𝙽𝚎 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚍𝚊 𝚣𝚘𝚛 𝚜𝚎𝚟𝚍𝚊 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚐𝚘̈𝚗𝚕𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚍ı𝚐̆ı𝚗ı,𝚞𝚗𝚞𝚝𝚖𝚊𝚗 𝚐𝚎𝚛𝚎𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚞̈𝚔 𝚘𝚕𝚊𝚛𝚊𝚔 𝚊𝚔𝚕ı𝚗𝚍𝚊 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊𝚔. 𝙱𝚞𝚐𝚞̈𝚗𝚕𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚊𝚍𝚎𝚝𝚊 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊𝚔𝚝𝚊 𝚣𝚘𝚛𝚕𝚊𝚗ı𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖, 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚎 𝚑𝚎𝚛𝚜̧𝚎𝚢𝚎 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı 𝚐𝚞̈𝚌̧𝚕𝚞̈ 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚗𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚌̧𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚙 𝚒𝚌̧𝚝𝚎𝚗 𝚒𝚌̧𝚎 𝚌̧𝚞̈𝚛𝚞̈𝚢𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚌̧ı𝚗𝚊𝚛 𝚊𝚐̆𝚊𝚌ı 𝚐𝚒𝚋𝚒𝚢𝚒𝚖.𝙶𝚘̈𝚕𝚐𝚎𝚖𝚍𝚎 𝚜𝚘𝚕𝚞𝚔𝚕𝚊𝚗ı𝚙 𝚍𝚒𝚗𝚕𝚎𝚗𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚒𝚗 𝚒𝚕𝚔 𝚟𝚊𝚣𝚐𝚎𝚌̧𝚒𝚙 𝚊𝚛𝚍ı𝚗ı 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚙 𝚞𝚗𝚞𝚝𝚝𝚞𝚐̆𝚞 𝚑𝚎𝚙 𝚋𝚎𝚗 𝚘𝚕𝚞𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖. 𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚔𝚘̈𝚔 𝚜𝚊𝚕ı𝚙 𝚝𝚘𝚙𝚛𝚊𝚐̆𝚊 𝚋𝚒𝚛𝚋𝚒𝚛𝚒𝚖𝚒𝚣𝚎 𝚔𝚊𝚛ı𝚜̧𝚖𝚊𝚖ı𝚣 𝚐𝚎𝚛𝚎𝚔𝚒𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚛 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚗𝚒𝚗 𝚊𝚛𝚍ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚢𝚊𝚙𝚛𝚊𝚔𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚍𝚘̈𝚔𝚖𝚎𝚔 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚔𝚊𝚕𝚍ı.𝙺𝚘𝚌𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚘𝚛𝚖𝚊𝚗 𝚘𝚕𝚖𝚊 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚕𝚒 𝚟𝚊𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚖𝚍𝚎,𝚊𝚛𝚍ı𝚗ı 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚙 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚜𝚎𝚗 𝚌̧𝚊𝚛𝚎𝚜𝚒𝚣𝚌𝚎 𝚘𝚕𝚍𝚞𝚐̆𝚞𝚖 𝚢𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚔𝚊𝚕ı𝚙 𝚋𝚒𝚛 𝚋𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚔𝚘̈𝚔 𝚜𝚊𝚕𝚍ı𝚖.𝚂̧𝚒𝚖𝚍𝚒𝚕𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚒𝚜𝚎 𝚒𝚌̧𝚒 𝚔𝚞𝚛𝚞𝚖𝚞𝚜̧ 𝚎𝚗 𝚞𝚏𝚊𝚔 𝚛𝚞̈𝚣𝚐𝚊𝚛𝚍𝚊 𝚌̧𝚊𝚝ı𝚛𝚍𝚊𝚢𝚊𝚗 𝚑𝚊𝚕𝚊 𝚢ı𝚔ı𝚕𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚎𝚛 𝚋𝚞𝚕𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚖𝚎𝚌𝚋𝚞𝚛𝚒𝚢𝚎𝚝𝚝𝚎𝚗 𝚊𝚢𝚊𝚔𝚝𝚊 𝚍𝚞𝚛𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚌̧ı𝚗𝚊𝚛 𝚊𝚐̆𝚊𝚌ı 𝚐𝚒𝚋𝚒𝚢𝚒𝚖.

- 𝙷𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚎 𝚘𝚔𝚜𝚒𝚓𝚎𝚗 𝚞̈𝚛𝚎𝚝𝚒𝚙 𝚗𝚎𝚏𝚎𝚜 𝚘𝚕𝚞𝚙 𝚢𝚎𝚝𝚒𝚗𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚌̧𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚞𝚗𝚞𝚝𝚖𝚞𝚜̧𝚞𝚖.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

𝙲̧𝙾𝙺 𝚉𝙰𝙼𝙰𝙽 𝙾𝙻𝙳𝚄

𝚂𝚎𝚗 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚕𝚒 𝚌̧𝚘𝚔 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚘𝚕𝚍𝚞.𝙲̧𝚘𝚌𝚞𝚔𝚕𝚊𝚛 𝚍𝚘𝚐̆𝚍𝚞, 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚘̈𝚕𝚍𝚞̈,𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞𝚕𝚞𝚔𝚕𝚊𝚛 𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚝𝚞̈𝚕𝚎𝚛 𝚘𝚕𝚍𝚞. 𝙾̈𝚖𝚞̈𝚛 𝚐𝚎𝚌̧𝚝𝚒 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚊𝚔ı𝚙 𝚍𝚞𝚛𝚍𝚞. 𝚂𝚎𝚗 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚎 𝚢𝚊𝚛 𝚘𝚕𝚍𝚞𝚗 𝚋𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝚢𝚊𝚛'𝚊 𝚘𝚕𝚍𝚞, 𝚜𝚎𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚖𝚎𝚟𝚜𝚒𝚖𝚕𝚎𝚛 𝚑𝚎𝚙 𝚜𝚘𝚗𝚋𝚊𝚑𝚊𝚛 𝚘𝚕𝚍𝚞.

- 𝙾̈𝚖𝚛𝚞̈𝚖 𝚗𝚎𝚛𝚎𝚍𝚎 𝚐𝚎𝚌̧𝚝𝚒 𝚝𝚞̈𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒 𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚊𝚖𝚊 𝚐𝚘̈𝚣𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚢𝚊𝚜̧'𝚕𝚊𝚗𝚍ı 𝚜𝚎𝚗 𝚍𝚎.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

𝙺İ𝚃𝙰𝙿 𝙶İ𝙱İ

𝙾𝚔𝚞𝚍𝚞𝚐̆𝚞𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚔𝚒𝚝𝚊𝚋ı 𝚗𝚎 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚜𝚞̈𝚛𝚞̈𝚗𝚍𝚞̈𝚛𝚍𝚞̈𝚗 𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚕𝚊𝚛.𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚕𝚊𝚛 𝚔𝚒 𝚋𝚎𝚗 𝚘 𝚔𝚒𝚝𝚊𝚋ı 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖.𝙴𝚗 𝚒𝚢𝚒 𝚜𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛𝚜𝚒𝚗 𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚜𝚎𝚟𝚍𝚒𝚐̆𝚒𝚖𝚒,𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚘̈𝚖𝚛𝚞̈𝚖𝚞̈𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚞𝚗𝚊 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚝𝚊𝚖𝚊𝚖ı𝚗𝚊 𝚢𝚊𝚢𝚖𝚊𝚔 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚍𝚒𝚐̆𝚒𝚖𝚒.İ𝚜̧𝚝𝚎 𝚋𝚎𝚗 𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚒𝚝𝚊𝚙 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚜𝚎𝚟𝚍𝚒𝚖,𝚑𝚎𝚛 𝚑𝚊𝚛𝚏𝚒 𝚑𝚎𝚛 𝚑𝚎𝚌𝚎𝚜𝚒 𝚑𝚎𝚛 𝚌𝚞̈𝚖𝚕𝚎𝚜𝚒 𝚜𝚎𝚗 𝚘𝚕𝚊𝚗. 𝙱𝚒𝚝𝚖𝚎𝚜𝚒𝚗 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚘𝚔𝚞𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚔ı𝚢𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚖 𝚜ı𝚛𝚏 𝚍𝚊𝚑𝚊 𝚞𝚣𝚞𝚗 𝚜𝚞̈𝚛𝚜𝚞̈𝚗 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚑𝚎𝚛 𝚐𝚞̈𝚗 𝚋𝚒𝚛𝚔𝚊𝚌̧ 𝚜𝚊𝚢𝚏𝚊 𝚘𝚔𝚞𝚢𝚞𝚙 𝚋ı𝚛𝚊𝚔𝚝ı𝚐̆ı𝚖,𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚒𝚝𝚊𝚙 𝚐𝚒𝚋𝚒.𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚋𝚎𝚗 𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚒𝚖𝚕𝚊 𝚔𝚞𝚛𝚊𝚕𝚕𝚊𝚛ı𝚗𝚊 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚎𝚣𝚋𝚎𝚛𝚕𝚎𝚖𝚎𝚔 𝚢𝚞̈𝚛𝚎𝚐̆𝚒𝚖𝚎 𝚔𝚊𝚣ı𝚖𝚊𝚔 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚛𝚍𝚒𝚖.𝙾 𝚌̧𝚘𝚔 𝚜𝚎𝚟𝚍𝚒𝚐̆𝚒𝚖 𝚔𝚒𝚝𝚊𝚙𝚕𝚊𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚐𝚞̈𝚗 𝚋𝚒𝚝𝚝𝚒,𝚜𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝚐𝚒𝚝𝚝𝚒𝚗 𝚣𝚊𝚝𝚎𝚗.

- 𝙳𝚊𝚑𝚊 𝚘̈𝚗𝚌𝚎 𝚑𝚒𝚌̧ 𝚔𝚒𝚖𝚜𝚎 𝚜𝚘̈𝚢𝚕𝚎𝚍𝚒 𝚖𝚒,𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚒𝚝𝚊𝚙 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚜𝚎𝚟𝚍𝚒𝚐̆𝚒𝚗𝚒.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

𝚈𝙰𝙻𝙽𝙸𝚉𝙻𝙸𝙺

𝙴𝚗 𝚔𝚘̈𝚝𝚞̈𝚜𝚞̈ 𝚍𝚎 𝚗𝚎 𝚋𝚒𝚕𝚒𝚢𝚘𝚛 𝚖𝚞𝚜𝚞𝚗 ? 𝚈𝚊𝚛ı𝚗𝚊 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚟𝚞𝚜̧𝚖𝚊𝚕𝚊𝚛 𝚋𝚞𝚐𝚞̈𝚗𝚞̈ 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚖𝚊𝚖ı𝚜̧ 𝚔ı𝚕𝚊𝚛,𝚘̈𝚢𝚕𝚎𝚢𝚜𝚎 𝚍𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚍ı𝚔 𝚢𝚊𝚛. 𝙱𝚘̈𝚢𝚕𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚎𝚗𝚕𝚎𝚛 𝚢𝚎𝚗𝚒 𝚐𝚞̈𝚗𝚕𝚎𝚛 𝚍𝚘𝚐̆𝚜𝚊𝚍𝚊 𝚍𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖 𝚎𝚍𝚎𝚛𝚕𝚎𝚛. 𝙲̧𝚞̈𝚗𝚔𝚞̈ 𝙾'𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚒𝚌̧𝚒𝚗 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚐𝚎𝚕𝚖𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚔,𝚍𝚞̈𝚗𝚕𝚎𝚛 𝚒𝚜𝚎 𝚑𝚒𝚌̧ 𝚎𝚜𝚔𝚒𝚖𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚔𝚝𝚒𝚛. 𝙰𝚖𝚊 𝚊𝚛𝚍ı𝚗𝚊 𝚋𝚊𝚔𝚊𝚛𝚊𝚔 𝚢𝚘𝚕 𝚊𝚕ı𝚗𝚖𝚊𝚣 𝚊𝚕ı𝚗𝚊𝚗 𝚢𝚘𝚕 𝚍𝚊 𝚍𝚞̈𝚣𝚐𝚞̈𝚗 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚣. 𝙴𝚝𝚛𝚊𝚏ı𝚗ı𝚣𝚍𝚊𝚔𝚒 𝚌̧𝚘𝚐̆𝚞 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗 𝚘̈𝚗𝚞̈𝚗𝚞̈𝚣𝚎 𝚋𝚊𝚔𝚖𝚊𝚗ı𝚣 𝚐𝚎𝚛𝚎𝚔𝚝𝚒𝚐̆𝚒𝚗𝚒 𝚜𝚘̈𝚢𝚕𝚎𝚛 𝚊𝚖𝚊 𝚔𝚒𝚖𝚜𝚎 𝚎𝚕𝚒𝚗𝚒𝚣𝚍𝚎𝚗 𝚝𝚞𝚝𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚌𝚎𝚜𝚊𝚛𝚎𝚝 𝚎𝚝𝚖𝚎𝚣. 𝙸̇𝚢𝚒 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚖ı ? 𝙴𝚕𝚋𝚎𝚝𝚝𝚎 𝚔𝚒 𝚟𝚊𝚛𝚕𝚊𝚛 𝚊𝚖𝚊 𝚍𝚎𝚍𝚒𝚖 𝚢𝚊 𝚘𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚍𝚊 𝚍𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚍ı𝚕𝚊𝚛 𝚟𝚎 𝚍𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚗 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚊𝚛𝚍ı𝚗𝚊 𝚋𝚊𝚔𝚊𝚛𝚊𝚔 𝚢𝚘𝚕 𝚊𝚕𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚌̧𝚊𝚕ı𝚜̧𝚝ı𝚐̆ı 𝚜𝚞̈𝚛𝚎𝚌𝚎 𝚘̈𝚗𝚞̈𝚗𝚎 𝚌̧ı𝚔𝚊𝚗 𝚒𝚢𝚒𝚕𝚒𝚐̆𝚒 𝚍𝚎 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚕𝚒𝚐̆𝚒 𝚍𝚎 𝚏𝚊𝚛𝚔 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚍𝚞𝚛𝚞𝚖𝚍𝚊𝚍ı𝚛𝚕𝚊𝚛. 𝙷𝚊𝚕𝚒𝚢𝚕𝚎 𝚍𝚞𝚛𝚞𝚖𝚕𝚊𝚛 𝚋𝚘̈𝚢𝚕𝚎 𝚘𝚕𝚞𝚗𝚌𝚊 𝚍𝚎𝚗𝚔𝚝𝚎 𝚐𝚎𝚝𝚒𝚛𝚎𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚣 𝚒𝚢𝚒𝚕𝚒𝚐̆𝚒 𝚒𝚢𝚒𝚕𝚒𝚐̆𝚎,𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚒 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚕𝚒𝚐̆𝚎.

- 𝙾̈𝚢𝚕𝚎𝚢𝚜𝚎 𝚍𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚗 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛,𝚢𝚊𝚕𝚗ı𝚣 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛.

- Okan Cem GÖK/HAZİRAN

ＨＯŞ ＧＥＬＤİＮ

𝚃𝚎𝚕𝚎𝚏𝚘𝚗𝚞𝚖𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚖𝚎𝚜𝚊𝚓 𝚜𝚎𝚜𝚒𝚢𝚕𝚎 𝚞𝚢𝚊𝚗𝚍ı𝚖 𝚋𝚞 𝚜𝚊𝚋𝚊𝚑."𝚂𝚊𝚊𝚝 𝟷𝟸:𝟶𝟶 𝚍𝚊 𝚑𝚎𝚛 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚢𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚋𝚞𝚕𝚞ş𝚊𝚕ı𝚖" 𝚢𝚊𝚣ı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎.𝚂𝚊𝚋𝚊𝚑ı𝚗 𝚋𝚞 𝚜𝚊𝚊𝚝𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚋𝚞 𝚖𝚎𝚜𝚊𝚓ı 𝚢𝚊𝚣𝚍ı𝚛𝚊𝚗 𝚜𝚎𝚋𝚎𝚙 𝚗𝚎𝚢𝚍𝚒 𝚊𝚌𝚊𝚋𝚊 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚍üşü𝚗ü𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚎, ç𝚎ş𝚒𝚝𝚕𝚒 𝚜𝚎𝚗𝚊𝚛𝚢𝚘𝚕𝚊𝚛 𝚐𝚎𝚕𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞 𝚊𝚔𝚕ı𝚖𝚊.𝙱𝚞 𝚔ö𝚝ü 𝚍üşü𝚗𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛𝚍𝚎𝚗 𝚔𝚞𝚛𝚝𝚞𝚕𝚖𝚊𝚔 𝚒ç𝚒𝚗 𝚝𝚎𝚔 𝚜𝚎𝚏𝚎𝚛𝚍𝚎 çı𝚔𝚝ı𝚖 𝚢𝚊𝚝𝚊𝚔𝚝𝚊𝚗.𝚈𝚊𝚛ı𝚖 𝚜𝚊𝚊𝚝𝚎 𝚑𝚊𝚣ı𝚛𝚕𝚊𝚗ı𝚙 çı𝚔𝚝ı𝚖 𝚑𝚎𝚖𝚎𝚗 𝚎𝚟𝚍𝚎𝚗.𝚂𝚊𝚊𝚝 𝚍𝚊𝚑𝚊 𝚜𝚊𝚋𝚊𝚑ı𝚗 𝚜𝚎𝚔𝚒𝚣𝚒,𝚒ç𝚒𝚖𝚎 𝚔𝚞𝚛𝚝 𝚍üş𝚖üş𝚝ü 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚎𝚛𝚎 𝚍𝚊𝚑𝚊 𝚎𝚟𝚍𝚎 𝚍𝚞𝚛𝚊𝚖𝚊𝚣𝚍ı𝚖.𝙷𝚎𝚛 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚋𝚞𝚕𝚞ş𝚝𝚞ğ𝚞𝚖𝚞𝚣 𝚜𝚊𝚑𝚒𝚕𝚎 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚖.İş𝚝𝚊𝚑ı𝚖 𝚢𝚘𝚔𝚝𝚞,𝚟𝚊𝚔𝚒𝚝 𝚐𝚎ç𝚜𝚒𝚗 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚊𝚏𝚎𝚢𝚎 𝚐𝚒𝚛𝚍𝚒𝚖.𝙱𝚒𝚛 𝚔𝚊ç 𝚋𝚊𝚛𝚍𝚊𝚔 ç𝚊𝚢 𝚒ç𝚝𝚒𝚔𝚝𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚍ış𝚊𝚛ı çı𝚔𝚝ı𝚖. 𝚂𝚘ğ𝚞𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚜𝚘𝚗𝚋𝚊𝚑𝚊𝚛 𝚐ü𝚗ü𝚢𝚍ü,𝚢𝚊ğ𝚖𝚞𝚛 𝚑𝚊𝚏𝚒𝚏𝚝𝚎𝚗 𝚜𝚊ç𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı ı𝚜𝚕𝚊𝚝ı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞.𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚑𝚒ç 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚣𝚍𝚒𝚖 𝚜𝚊ç𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı𝚗 ı𝚜𝚕𝚊𝚗𝚖𝚊𝚜ı𝚗ı. 𝙴𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚌𝚎𝚋𝚒𝚖𝚍𝚎 𝚞𝚜𝚞𝚕 𝚞𝚜𝚞𝚕 𝚢ü𝚛ü𝚍ü𝚖 𝚜𝚊𝚑𝚒𝚕 𝚋𝚘𝚢𝚞𝚗𝚌𝚊. 𝙱𝚞𝚕𝚞ş𝚖𝚊 𝚗𝚘𝚔𝚝𝚊𝚖ı𝚣 𝚘𝚕𝚊𝚗 𝚋𝚊𝚗𝚔ı𝚗 𝚋𝚊şı𝚗𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚖,𝚘𝚝𝚞𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚢𝚎𝚛𝚒𝚖𝚎. Ö𝚢𝚕𝚎 𝚍𝚎𝚗𝚒𝚣𝚒 𝚒𝚣𝚕𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚘𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚎𝚗 𝚔ö𝚝ü 𝚜𝚎𝚗𝚊𝚛𝚢𝚘𝚕𝚊𝚛ı 𝚐𝚎𝚝𝚒𝚛𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚊𝚔𝚕ı𝚖𝚊.𝙰𝚜𝚕ı𝚗𝚍𝚊 𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚘𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚎𝚌𝚎ğ𝚒𝚗𝚒 𝚝𝚊𝚑𝚖𝚒𝚗 𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚊𝚖𝚊 𝚘 𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚊𝚌ı𝚖ı 𝚎𝚗 𝚊𝚣𝚊 𝚒𝚗𝚍𝚒𝚛𝚎𝚋𝚒𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚜𝚎𝚗𝚊𝚛𝚢𝚘𝚕𝚊𝚛ı 𝚔𝚞𝚛𝚞𝚙 𝚎𝚗 𝚊𝚌ı𝚖𝚊𝚜ı𝚣 𝚜ö𝚣𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚜ö𝚢𝚕ü𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚎. 𝙷𝚊𝚢𝚊𝚝ı𝚖ı𝚗 𝚎𝚗 𝚞𝚣𝚞𝚗 𝚋𝚎𝚔𝚕𝚎𝚢𝚒ş𝚒 𝚘𝚕𝚍𝚞 𝚋𝚎𝚗𝚒𝚖 𝚒ç𝚒𝚗 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚐𝚎ç𝚖𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞. 𝙱𝚒𝚛𝚍𝚎𝚗 𝚘𝚖𝚣𝚞𝚖𝚊 𝚍𝚘𝚔𝚞𝚗𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚎𝚕𝚕𝚎 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚍ö𝚗𝚍ü𝚖 𝚍ü𝚗𝚢𝚊𝚢𝚊, 𝚜𝚘𝚗𝚞𝚗𝚍𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒ş𝚝𝚒.𝚂𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 "𝙷𝚘ş 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚗" 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒ş𝚝𝚒𝚖.𝚂𝚊𝚋𝚊𝚑𝚝𝚊𝚗 𝚋𝚎𝚛𝚒𝚍𝚒𝚛 𝚝ü𝚖 𝚍üşü𝚗𝚍ü𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚝ü𝚖 𝚜ö𝚢𝚕𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚞ç𝚞𝚙 𝚐𝚒𝚝𝚖𝚒ş𝚝𝚒 𝚊𝚔𝚕ı𝚖𝚍𝚊𝚗."𝙵𝚊𝚣𝚕𝚊 𝚞𝚣𝚊𝚝𝚖𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊ğı𝚖 𝚍𝚒𝚛𝚎𝚔𝚝 𝚔𝚘𝚗𝚞𝚢𝚊 𝚐𝚒𝚛𝚎𝚌𝚎ğ𝚒𝚖" 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚛𝚎𝚔 𝚌ü𝚖𝚕𝚎𝚜𝚒𝚗𝚎 𝚋𝚊ş𝚕𝚊𝚍ı.𝙱𝚒𝚛 𝚍ü𝚗𝚢𝚊 𝚋𝚊𝚑𝚊𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚜ı𝚛𝚊𝚕ı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞 𝚊𝚛𝚔𝚊 𝚊𝚛𝚔𝚊𝚢𝚊.𝙱𝚎𝚗𝚜𝚎 𝚜𝚎𝚜𝚜𝚒𝚣𝚌𝚎 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚘𝚕𝚞𝚙 𝚋𝚒𝚝𝚎𝚗𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚒𝚣𝚕𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖, 𝚍𝚞𝚢𝚖𝚞𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒 𝙾'𝚗𝚞. 𝙾𝚕𝚊𝚌𝚊𝚔𝚕𝚊𝚛ı 𝚝𝚊𝚑𝚖𝚒𝚗 𝚎𝚝𝚝𝚒ğ𝚒𝚖 𝚒ç𝚒𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚑𝚊𝚖𝚕𝚎𝚍𝚎 𝚝𝚞𝚝𝚝𝚞𝚖 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚒. İ𝚕𝚔 𝚋𝚊ş𝚝𝚊 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚖𝚎𝚢𝚎𝚛𝚎𝚔 𝚔𝚊çı𝚛𝚖𝚊𝚢𝚊 ç𝚊𝚕ış𝚜𝚊 𝚍𝚊, 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖𝚍𝚎 𝚔𝚘𝚗𝚞ş𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖 𝚎𝚝𝚝𝚒. 𝙱𝚎𝚗 𝚒𝚜𝚎 𝚜𝚘𝚗 𝚔𝚎𝚣 𝚐ö𝚛𝚍üğü𝚖ü 𝚋𝚒𝚕𝚍𝚒ğ𝚒𝚖 𝚢ü𝚣ü𝚗ü ç𝚊𝚛𝚎𝚜𝚒𝚣𝚌𝚎 𝚎𝚣𝚋𝚎𝚛𝚕𝚎𝚖𝚎𝚢𝚎 ç𝚊𝚕ışı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖.𝚂𝚘𝚗𝚛𝚊 "𝚋ö𝚢𝚕𝚎 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚢𝚘𝚛,𝚑𝚘şç𝚊𝚔𝚊𝚕" 𝚜𝚎𝚜𝚒𝚢𝚕𝚎 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚎 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚖. 𝙾𝚝𝚞𝚛𝚍𝚞ğ𝚞 𝚢𝚎𝚛𝚍𝚎𝚗 𝚍𝚘ğ𝚛𝚞𝚕𝚞𝚙 𝚊𝚛𝚔𝚊𝚜ı𝚗ı 𝚍ö𝚗ü𝚙 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗, 𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚜𝚎𝚛ç𝚎 𝚙𝚊𝚛𝚖𝚊ğı 𝚝𝚎𝚛𝚔 𝚎𝚝𝚝𝚒 𝚋𝚎𝚗𝚒.𝙷𝚒ç 𝚋𝚒𝚛ş𝚎𝚢 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖, 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝ı𝚖 𝚋𝚘𝚢𝚞𝚗𝚌𝚊 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊ğı𝚖 𝚘 𝚜𝚘𝚗 𝚔𝚘𝚗𝚞ş𝚖𝚊𝚖ı𝚣𝚍𝚊 𝚋𝚎𝚗 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 "𝚑𝚘ş 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚗" 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒ş𝚝𝚒𝚖.

- 𝙰𝚛𝚔𝚊𝚜ı𝚗ı 𝚍ö𝚗ü𝚙 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗,𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚜𝚎𝚛ç𝚎 𝚙𝚊𝚛𝚖𝚊ğı 𝚝𝚎𝚛𝚔 𝚎𝚝𝚝𝚒 𝚋𝚎𝚗𝚒.

- Okan Cem GÖK/HAZİRAN

🌒✨🎈

ＲＡＳＴＬＡＮＴＩ

𝚄𝚣𝚞𝚗 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜̧𝚝𝚞 𝙾'𝚗𝚞 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚢𝚎𝚕𝚒. 𝙾̈𝚣𝚕𝚎𝚖𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚞𝚢𝚞𝚢𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚖 𝚐𝚎𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛, 𝚑𝚊𝚝𝚝𝚊 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚜ı𝚛𝚏 𝚛𝚞̈𝚢𝚊𝚖𝚍𝚊 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚛𝚞̈𝚖 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚢𝚊𝚝ı𝚙 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚣𝚘𝚛𝚕𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚖 𝚐𝚎𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚟𝚊𝚛. 𝙱𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊 𝚔ı𝚜𝚖𝚎𝚗 𝚋𝚊𝚜̧𝚊𝚛ı𝚕ı 𝚘𝚕𝚜𝚊𝚖 𝚍𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚐𝚎𝚌̧𝚝𝚒𝚔𝚌̧𝚎 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚊𝚕𝚊𝚛, 𝚢𝚞̈𝚣𝚕𝚎𝚛 𝚟𝚎 𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚜𝚎𝚜𝚕𝚎𝚛 𝚜𝚒𝚕𝚒𝚗𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚋𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚍ı 𝚣𝚒𝚑𝚗𝚒𝚖𝚍𝚎. 𝙶𝚎𝚛𝚒𝚢𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚗 𝚘𝚗𝚌𝚊 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚖ı𝚜̧𝚕ı𝚔𝚝𝚊𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗 𝚝𝚎𝚔 𝚜̧𝚎𝚢 𝚌̧𝚎𝚔𝚝𝚒𝚐̆𝚒𝚗 𝚊𝚌ı𝚍ı𝚛. 𝙾 𝚊𝚌ı𝚗ı𝚗 𝚝𝚊𝚛𝚒𝚏𝚒 𝚢𝚘𝚔𝚝𝚞𝚛, 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛. 𝙱𝚒𝚛 𝚢𝚞̈𝚔 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚛𝚜ı𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎. 𝙽𝚎 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢𝚕𝚎𝚛 𝚢𝚘𝚕𝚞𝚗𝚍𝚊 𝚐𝚒𝚝𝚜𝚎 𝚗𝚎 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛𝚊𝚣 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞 𝚘𝚕𝚜𝚊𝚗 𝚌̧ı𝚔ı𝚙 𝚐𝚎𝚕𝚒𝚟𝚎𝚛𝚒𝚛 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗, 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚞̈ 𝚍𝚊𝚑𝚒 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚢𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗 𝚘 𝚝𝚊𝚗ı𝚍ı𝚔 𝚝𝚊𝚛𝚒𝚏𝚜𝚒𝚣 𝚊𝚌ı. 𝚉𝚊𝚖𝚊𝚗𝚕𝚊 𝚑𝚒𝚌̧𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢 𝚐𝚎𝚌̧𝚖𝚎𝚣,𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚛ı𝚣 𝚋𝚞 𝚍𝚞𝚛𝚞𝚖𝚊. 𝚂𝚘𝚗𝚛𝚊𝚜ı𝚗𝚍𝚊 𝚞𝚣𝚞𝚗 𝚢ı𝚕𝚕𝚊𝚛 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚐𝚎𝚌̧𝚜𝚎, 𝚌̧𝚘𝚔 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞 𝚋𝚒𝚛 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗 𝚍𝚊 𝚘𝚕𝚜𝚊𝚗ı𝚣, 𝚑𝚊𝚝𝚝𝚊 𝚜̧𝚊𝚗𝚜𝚕ı𝚢𝚜𝚊𝚗ı𝚣 𝚌̧𝚘𝚔 𝚊𝚜̧ı𝚔 𝚘𝚕𝚞𝚙 𝚌̧𝚘𝚔 𝚜𝚎𝚟𝚜𝚎𝚗𝚒𝚣 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚘 𝚊𝚌ı, 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚒𝚣𝚍𝚎 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚞𝚢𝚊 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚜̧𝚞̈𝚙 𝚊𝚌𝚊𝚋𝚊 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚛 𝚖ı𝚢ı𝚖 𝚘 𝚊𝚌ı𝚕𝚊𝚛ı 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚒𝚌̧𝚝𝚎𝚗 𝚒𝚌̧𝚎 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚜̧𝚝𝚞̈𝚛𝚞̈𝚛 𝚜𝚒𝚣𝚒. 𝚃𝚞̈𝚖 𝚋𝚞𝚗𝚕𝚊𝚛ı𝚗 𝚞̈𝚜𝚝𝚎𝚜𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚝𝚞̈𝚖 𝚋𝚞 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚞𝚕𝚊𝚛ı 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚢𝚎𝚗𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢 𝚟𝚊𝚛 𝚘 𝚍𝚊 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚕𝚖𝚎𝚔, 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚕𝚖𝚎𝚔. 𝙲̧𝚞̈𝚗𝚔𝚞̈ 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒 𝚑𝚎𝚛 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗ı 𝚑𝚎𝚛 𝚌𝚊𝚗𝚕ı𝚢ı 𝚒𝚢𝚒𝚕𝚎𝚜̧𝚝𝚒𝚛𝚒𝚛. 𝙳𝚒𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚘 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒𝚢𝚒 𝚎𝚗 𝚔ı𝚜𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚋𝚞𝚕𝚞𝚛𝚜𝚞𝚗𝚞𝚣. 𝙱𝚎𝚗 𝚒𝚜𝚎 𝚑𝚊𝚕𝚊 𝚋𝚞𝚕𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚖 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚍𝚎 𝚋𝚞𝚕𝚍𝚞𝚖 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚌𝚎𝚜𝚊𝚛𝚎𝚝 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖, 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖. 𝙱𝚒𝚕𝚍𝚒𝚐̆𝚒𝚖 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢 𝚟𝚊𝚛 𝚎𝚗𝚔𝚊𝚣𝚊 𝚍𝚘̈𝚗𝚖𝚞̈𝚜̧ 𝚋𝚎𝚗𝚕𝚒𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚊𝚢𝚊𝚐̆𝚊 𝚔𝚊𝚕𝚍ı𝚛𝚖𝚊𝚔 𝚣𝚘𝚛𝚞𝚗𝚍𝚊 𝚔𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚖. 𝙶𝚞̈𝚗𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚋𝚘̈𝚢𝚕𝚎 𝚐𝚎𝚌̧𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚑𝚒𝚌̧ 𝚑𝚎𝚜𝚊𝚙𝚝𝚊 𝚙𝚕𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚢𝚘𝚔𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚌̧ı𝚔𝚖ı𝚜̧𝚝ı. 𝚃𝚊𝚖 𝚍𝚊 𝚑𝚎𝚛 𝚜̧𝚎𝚢𝚒 𝚢𝚘𝚕𝚞𝚗𝚊 𝚍𝚞̈𝚣𝚎𝚗𝚎 𝚔𝚘𝚢𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚖ı𝚜̧𝚝ı𝚖. 𝙾, 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚑𝚊𝚏ı𝚣𝚊𝚖𝚍𝚊𝚗 𝚜𝚒𝚕𝚒𝚗𝚎𝚗 𝚋𝚞𝚕𝚊𝚗ı𝚔𝚕𝚊𝚜̧𝚖ı𝚜̧ 𝚜𝚒𝚕𝚞̈𝚎𝚝 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı𝚖𝚍𝚊𝚗 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚘𝚐̆𝚛𝚞 𝚢𝚞̈𝚛𝚞̈𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞. 𝚂𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚘𝚗𝚌𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚊𝚛𝚊𝚢𝚊 𝚐𝚒𝚛𝚖𝚎𝚖𝚒𝚜̧ 𝚝𝚞̈𝚖 𝚋𝚞 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚖𝚊𝚖ı𝚜̧ 𝚐𝚒𝚋𝚒. 𝙸̇𝚕𝚔 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊𝚔𝚒 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚐𝚘̈𝚛𝚍𝚞̈𝚐̆𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚘𝚕𝚞𝚜̧𝚊𝚗 𝚑𝚊𝚏𝚒𝚏 𝚖𝚊𝚑𝚌𝚞𝚙 𝚊𝚖𝚊 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚐𝚘̈𝚛𝚍𝚞̈𝚐̆𝚞̈𝚗𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚗𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚕𝚞̈𝚜̧𝚞̈ 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚎 𝚢𝚎𝚛𝚕𝚎𝚜̧𝚝𝚒𝚛𝚖𝚒𝚜̧ 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚘𝚐̆𝚛𝚞 𝚢𝚞̈𝚛𝚞̈𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖 𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞. 𝙺𝚊𝚕𝚙 𝚊𝚝ı𝚜̧𝚕𝚊𝚛ı𝚖 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚔𝚞𝚕𝚊𝚔𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚊𝚝𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚖ı𝚜̧𝚝ı. 𝚈𝚊𝚗ı𝚖𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒 𝚋𝚞̈𝚝𝚞̈𝚗 𝚋𝚞̈𝚢𝚞̈𝚜𝚞̈ 𝚒𝚕𝚎 " 𝚜𝚎𝚕𝚊𝚖, 𝚗𝚊𝚜ı𝚕𝚜ı𝚗? " 𝚍𝚎𝚍𝚒. 𝙱𝚎𝚗𝚒𝚖 𝚒𝚌̧𝚒𝚗 𝚝𝚞̈𝚖 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚝𝚞̈𝚖 𝚍𝚞̈𝚗𝚢𝚊 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚘 𝚊𝚗 𝚍𝚞𝚛𝚍𝚞. 𝙽𝚎 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚌𝚎𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚗𝚎 𝚜𝚘̈𝚢𝚕𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖. 𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚗𝚎 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚌̧𝚘𝚔 𝚔𝚘𝚗𝚞𝚜̧𝚝𝚞𝚖 𝙾'𝚗𝚞𝚗 𝚢𝚘𝚔𝚕𝚞𝚐̆𝚞𝚢𝚕𝚊, 𝚗𝚎 𝚔𝚊𝚟𝚐𝚊𝚕𝚊𝚛 𝚎𝚝𝚝𝚒𝚖, 𝚗𝚎 𝚜𝚒𝚝𝚎𝚖𝚕𝚎𝚛 𝚎𝚝𝚝𝚒𝚖, 𝚜̧𝚒𝚖𝚍𝚒 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚎𝚕𝚒𝚖𝚎 𝚍𝚘̈𝚔𝚞̈𝚕𝚖𝚎𝚍𝚒 𝚍𝚒𝚕𝚒𝚖𝚍𝚎𝚗. 𝙾𝚗𝚌𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝙾'𝚗𝚞 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı𝚖𝚍𝚊 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚔 𝚝𝚞̈𝚖 𝚋𝚎𝚗𝚕𝚒𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚊𝚕𝚝 𝚞̈𝚜𝚝 𝚎𝚝𝚖𝚒𝚜̧𝚝𝚒. 𝙷𝚊𝚗𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚛𝚞̈𝚢𝚊 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚛𝚜𝚞̈𝚗𝚞̈𝚣,𝚘 𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗 𝚌̧𝚘𝚔 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚍𝚒𝚛 𝚌̧𝚘𝚔 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞𝚜𝚞𝚗𝚞𝚣𝚍𝚞𝚛 𝚟𝚎 𝚘 𝚛𝚞̈𝚢𝚊𝚗ı𝚗 𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚢𝚎𝚛𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚞𝚢𝚊𝚗𝚖ı𝚜̧𝚜ı𝚗ı𝚣𝚍ı𝚛. 𝙾 𝚊𝚗ı𝚗 𝚝𝚊𝚝𝚕ı 𝚋𝚞𝚛𝚞𝚔𝚕𝚞𝚐̆𝚞 𝚒𝚕𝚎 𝚑𝚎𝚖𝚎𝚗 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚢𝚊𝚝𝚊𝚛 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖ı𝚗ı 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚛𝚞̈𝚖 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚞𝚢𝚞𝚛𝚜𝚞𝚗𝚞𝚣 𝚢𝚊 𝚒𝚜̧𝚝𝚎 𝚘 𝚛𝚞̈𝚢𝚊𝚗ı𝚗 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖ı𝚗ı 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚞̈𝚜̧ 𝚐𝚒𝚋𝚒𝚢𝚒𝚖. 𝚃𝚊𝚛𝚒𝚏𝚒 𝚣𝚘𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚗 𝚑𝚎𝚖 𝚔𝚎𝚍𝚎𝚛 𝚑𝚎𝚖 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞𝚕𝚞𝚐̆𝚞 𝚊𝚢𝚗ı 𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚑𝚒𝚜𝚜𝚎𝚝𝚖𝚎𝚔. 𝙰𝚢𝚊𝚔𝚞̈𝚜𝚝𝚞̈ 𝚋𝚒𝚛𝚊𝚣 𝚕𝚊𝚏𝚕𝚊𝚍ı𝚔 𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚢𝚊𝚙𝚝ı𝚐̆ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛𝚕𝚎 𝚞𝚐̆𝚛𝚊𝚜̧𝚝ı𝚐̆ı𝚗𝚍𝚊𝚗. 𝙴𝚟𝚕𝚎𝚗𝚖𝚒𝚜̧ 𝚋𝚒𝚛 𝚍𝚎 𝚍𝚞̈𝚗𝚢𝚊𝚕𝚊𝚛 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚔ı𝚣ı 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜̧. 𝚉𝚊𝚝𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚙 𝚔ı𝚣 𝚌̧𝚘𝚌𝚞𝚐̆𝚞 𝚘𝚕𝚜𝚞𝚗 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚛𝚍𝚒 𝚎𝚛𝚔𝚎𝚔𝚕𝚎𝚛 𝚢𝚊𝚛𝚊𝚖𝚊𝚣 𝚘𝚕𝚞𝚛 𝚋𝚊𝚜̧ 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚎𝚖 𝚍𝚎𝚛𝚍𝚒, 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚍𝚒𝚐̆𝚒 𝚍𝚎 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜̧. 𝙷𝚊𝚢𝚊𝚝 𝚒𝚜̧𝚝𝚎 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚎 𝚊𝚢𝚗ı 𝚍𝚊𝚟𝚛𝚊𝚗𝚖ı𝚢𝚘𝚛. 𝙱𝚊𝚛ı𝚜̧ 𝙼𝚊𝚗𝚌̧𝚘'𝚗𝚞𝚗 𝚍𝚊 𝚜̧𝚊𝚛𝚔ı𝚍𝚊 𝚜𝚘̈𝚢𝚕𝚎𝚍𝚒𝚐̆𝚒 𝚐𝚒𝚋𝚒 "𝚢ı𝚕𝚕𝚊𝚛 𝚒𝚔𝚒𝚖𝚒𝚣𝚍𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝚌̧𝚘𝚔 𝚜̧𝚎𝚢𝚕𝚎𝚛 𝚐𝚘̈𝚝𝚞̈𝚛𝚖𝚞̈𝚜̧, 𝚜𝚎𝚗 𝚢𝚎𝚗𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚞𝚟𝚊 𝚔𝚞𝚛𝚊𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚙𝚊𝚛𝚊𝚖𝚙𝚊𝚛𝚌̧𝚊 𝚋𝚘̈𝚕𝚖𝚞̈𝚜̧."

-𝚂ı𝚛𝚊𝚍𝚊𝚔𝚒 𝚜̧𝚊𝚛𝚔ı, 𝚝ı𝚙𝚔ı 𝚜𝚊𝚗𝚊 𝚋𝚎𝚗𝚣𝚎𝚢𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚔ı𝚣ı𝚗𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚜𝚒𝚗.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

𝙶𝙾̈𝚁𝙼𝙴𝙺

𝚂𝚎𝚗𝚜𝚒𝚣𝚕𝚒𝚔 𝚝𝚊𝚛𝚒𝚏𝚒 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚢𝚊𝚗 𝚊𝚗𝚕𝚊𝚝ı𝚕𝚖𝚊𝚜ı 𝚣𝚘𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚌ı. 𝙽𝚊𝚜ı𝚕 𝚊𝚗𝚕𝚊𝚝ı𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛 𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖, 𝚑𝚘𝚜̧ 𝚊𝚗𝚕𝚊𝚖𝚊𝚗ı 𝚍𝚊 𝚋𝚎𝚔𝚕𝚎𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖. 𝚂𝚎𝚗𝚜𝚒𝚣𝚕𝚒𝚐̆𝚒 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛𝚜𝚒𝚗 𝚔𝚒, 𝚖𝚊𝚗𝚝ı𝚔 𝚌̧𝚎𝚛𝚌̧𝚎𝚟𝚎𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚊 𝚢𝚘̈𝚗𝚎𝚕𝚝𝚒𝚕𝚜𝚎𝚢𝚍𝚒 𝚋𝚞 𝚜𝚘𝚛𝚞 𝚋𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝚜𝚎𝚗𝚒𝚗 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚋𝚒𝚕𝚐𝚒𝚜𝚒𝚣 𝚔𝚊𝚕ı𝚛 𝚌𝚎𝚟𝚊𝚙𝚕𝚊𝚢𝚊𝚖𝚊𝚣𝚍ı𝚖. 𝙰𝚖𝚊 𝚐𝚞̈𝚗 𝚐𝚎𝚕𝚒𝚢𝚘𝚛 𝚘̈𝚖𝚛𝚞̈𝚗𝚞̈𝚣𝚞̈ 𝚊𝚍𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗ı𝚣 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗 𝚜𝚒𝚣𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚑𝚒𝚌̧ 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚘𝚛𝚝𝚊𝚍𝚊 𝚋ı𝚛𝚊𝚔ı𝚗𝚌𝚊 𝚘̈𝚐̆𝚛𝚎𝚗𝚒𝚢𝚘𝚛𝚜𝚞𝚗𝚞𝚣, 𝚒𝚔𝚒𝚍𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚌̧ı𝚔ı𝚗𝚌𝚊 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚊𝚕𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗ı. 𝙶𝚒𝚍𝚒𝚜̧𝚒𝚗𝚕𝚎 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚎 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚖. 𝙺𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚝𝚘𝚙𝚊𝚛𝚕𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚌̧𝚊𝚕ı𝚜̧𝚝ı𝚔𝚌̧𝚊 𝚍𝚊𝚐̆ı𝚕𝚍ı𝚖, 𝚍𝚊𝚐̆ı𝚕𝚍ı𝚔𝚌̧𝚊 𝚝𝚘𝚙𝚊𝚛𝚕𝚊𝚗𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚖. 𝙺ı𝚜ı𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚍𝚘̈𝚗𝚐𝚞̈ 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚐𝚞̈𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚗𝚎 𝚜𝚊𝚟𝚛𝚞𝚕𝚞𝚙 𝚍𝚞𝚛𝚍𝚞𝚖. 𝙽𝚎𝚛𝚎𝚢𝚎 𝚔𝚘𝚢𝚜𝚊𝚖 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚏𝚊𝚣𝚕𝚊𝚕ı𝚔𝚖ı𝚜̧ı𝚖 𝚑𝚒𝚜𝚜𝚒, 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚜𝚊𝚖 𝚍𝚊 𝚘𝚕𝚞𝚛𝚖𝚞𝚜̧𝚕𝚞𝚔. 𝙷𝚊𝚢𝚊𝚝 𝚐𝚞̈𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚗𝚎 𝚊𝚔ı𝚙 𝚐𝚒𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛, 𝚜𝚘𝚛𝚜𝚊𝚕𝚊𝚛 𝚢𝚊𝚜̧ı𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚊𝚖𝚊 𝚔𝚒𝚖𝚜𝚎 𝚍𝚞𝚛𝚞𝚙 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚖𝚎 𝚋𝚊𝚔𝚖ı𝚢𝚘𝚛. 𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚜̧𝚘̈𝚢𝚕𝚎 𝚍𝚞𝚛𝚞𝚙 𝚋𝚒𝚛 𝚋𝚊𝚔𝚜𝚊𝚗ı𝚣, 𝚐𝚘̈𝚛𝚎𝚌𝚎𝚔𝚜𝚒𝚗𝚒𝚣 𝚐𝚞̈𝚕𝚎𝚗 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚖𝚞̈𝚗 𝚊𝚛𝚍ı𝚗𝚍𝚊𝚔𝚒 𝚋𝚘𝚜̧𝚕𝚞𝚐̆𝚞. 𝚃𝚊𝚋𝚒 𝚋𝚊𝚔𝚖𝚊𝚔𝚕𝚊 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚔 𝚏𝚊𝚛𝚔𝚕ı 𝚜̧𝚎𝚢𝚕𝚎𝚛. 𝙱𝚊𝚔𝚖𝚊𝚔 𝚜ı𝚛𝚊𝚍𝚊𝚗 𝚐𝚘̈𝚛𝚎𝚗 𝚐𝚘̈𝚣𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗 𝚗𝚘𝚛𝚖𝚊𝚕 𝚋𝚒𝚛 𝚎𝚢𝚕𝚎𝚖𝚒𝚢𝚔𝚎𝚗 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚘𝚕𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚗𝚊 𝚝𝚞̈𝚖𝚞̈𝚢𝚕𝚎 𝚜𝚊𝚑𝚒𝚙 𝚘𝚕𝚖𝚊 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚐̆𝚒𝚍𝚒𝚛. 𝙶𝚘̈𝚛𝚞̈𝚕𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚍𝚎𝚐̆𝚎𝚛 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚖𝚊𝚔𝚝𝚊 𝚊𝚢𝚛ı 𝚊𝚌ı𝚝ı𝚢𝚘𝚛 𝚌𝚊𝚗ı𝚖ı, 𝚋𝚞𝚛𝚊𝚍𝚊𝚢ı𝚖 𝚊𝚖𝚊 𝚢𝚘𝚔𝚞𝚖. 𝙷𝚊𝚝𝚝𝚊 𝚋𝚞 𝚜𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚛ı 𝚢𝚊𝚣𝚊𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚊𝚔𝚜𝚊𝚗ı𝚣 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚊𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚝𝚎𝚋𝚎𝚜𝚜𝚞̈𝚖 𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚊𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚍𝚊 𝚐𝚘̈𝚣𝚞̈𝚖𝚍𝚎𝚗 𝚢𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚛 𝚜𝚞̈𝚣𝚞̈𝚕𝚞̈𝚢𝚘𝚛. 𝙺𝚒𝚖𝚒𝚗𝚎 𝚐𝚘̈𝚛𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚗𝚌̧𝚝𝚎𝚗𝚍𝚒𝚛 𝚔𝚒𝚖𝚒𝚗𝚎 𝚐𝚘̈𝚛𝚎 𝚔𝚎𝚍𝚎𝚛𝚍𝚎𝚗. 𝙱𝚎𝚗𝚜𝚎 𝚊𝚛𝚝ı𝚔 𝚊𝚗𝚕𝚊𝚜̧ı𝚕𝚖𝚊𝚔 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚐𝚎𝚛𝚌̧𝚎𝚔𝚝𝚎𝚗 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚗𝚒𝚣𝚒 𝚒𝚜𝚝𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖.

- 𝙶𝚞̈𝚗 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚔 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚜𝚎𝚗𝚒𝚣 𝚍𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊𝚐̆ı𝚖.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

aslında düpedüz fiyasko ! söylenceler ve bir takım angaryalarla karşılaşılan hayatlarda görülen şu ki; değişmek fikri başlı başına bir aldatmacadan ibaret. bu ilüzyona nasıl adapte oluyoruz, kendimizi ve sonra karşı hayatları nasıl ikna ediyoruz sorusunu daha soracak değilim elbet. elbet konunun oraya gelmesine daha çok zaman var ama aklıma henüz başka bir girizgâh gelmiyor. yıkıntıların canları cehenneme ! harabe ve enkazların tekilliğinin bir önemi yok şuan. bozguna uğratıldık ve toparlanmayı bekliyoruz birileri tarafından. hatta belki de taraflardan sadece birisi tarumarken ve sırf uçurumdan düşerken yanına birini daha alsın diyeydi tüm bu kumpanya; acı bilançosu ve tüm bu çırpınış. varsayımları derhal bırakmam gerek. başka bir arzunuz ?

rutini oturmuş hayatlar görüyor ve bu kopya düzenlere birebir imreniyoruz. bu gereklilik bizleri daha düzenli bir hayat modeline kuşkusuz adapte ediyor. eve dönüyoruz mesela bize biçilmiş ömürün bir kısmında. sanıyoruz eve dönmenin kalbimize dönmek ile aynı olduğunu. fütursuz bir biçimle, kalburüstü bir dönüşle, emanet bu mekan(lar)da bizim olanın geçiciliğini unutuyor gözlerimiz. aslında nasıl ve ne içindi ilk sorgulamamız. şimdi tekrar ilk olana dönüyor ve soruyorum: neden ? varsayımları derhal bırakmam gerek. başka bir arzunuz ?

sanki bir şeyler oluyor ve bunlara göz yumuyormuşum gibi. aniden yaslanıp bir dağa hiç uyanmayacakmışım gibi. dökülemeyişi öngörüp bir daha hiç dökülmeyecekmişim gibi. ama hep -mişim gibi. ilklere ve sonlara olan inancımı kaybetmişim gibi. sırlara gösterdiğim güvencelerin birer birer yüzüstü bırakması gibi. sırların ihaneti gibi. ihanet gibi. sen gibi.

sonra bir gün “kim tam olarak birisini tanıdığını iddia edebilir ki şu hayatta” diye sorgulayan birisine gece gibi susabilmeyi denemek.yani belki de hayatta hiç ruhu genç kalabilen bir insan ile tanışmamış olmak bu duruma sebebiyetti. ama uzun süreli yorgunluklar uzun süreli dinlencelere. uzun süreli dinlenceler de tekrar kalıcı yorgunluklara sebep olabiliyordu. şimdi dinleneceğim bir kucak dahi yok. mesela ben tüm isteklere uyan taraftım bunu açıkça itiraf edebilirim. ama önümde bir istek yok. ruhum yapayalnız. umut mu? umuttan ve umutlardan nefret ediyorum. ama varlar. yani var. o yüzden seni seviyorum. karşıma kim çıkarsa çıksın deniyorum. ve bir bilgenin öğretisiyle; bir şeyleri deniyorsan mutluluğun içerisindesindir. deniyorum.

yeniliyorum.

bir kötü kelam, bir inleyiş, bir zelzele !

zarifce gülümsüyorum sabah ayazlarına karşı gelerek. akşamından kalma bir soytarıya bakarak bazen. bazen bir sarhoş palavrasına tutunarak gri bulutların aşağısına. gri ve verem. renk renk boyuyorum yumurtaları paskalya zamanları. vurguluyorum, vuruyorum, vuruluyorum kelimelerden. bozuk üsluplar uyduruyorum bazen kalbini kırdığım ruh cambazlarına. bir kemancı kiralıyorum ölüm marşını çalması için. anneler doğurtuyorum ağızından. boğazından aşağıya akıtıyorum şelaleleri. tozla buz bulduğum bu hırçın yafta göğsünden boşluklara boşa boşalıyor. heyecan ve çarpıntı saçıyorum akça saçaklarına. saçlarını topluyorum değmesin diye değneğe. sen hiç olmadık yerlerime her sabah daha güzel bakıyorsun. saçlarını her sabah göğe uzatırken uykum ayaklanıyor adını yazıyorum rüyalarıma. hasatlarım kuruyorken en çok sen gidiyorsun ve yine saçların yine sen ve yine toplanmış bir yığın ceset. yani yine sen ve yine ceset.

kimsesizler mezarlığında kendimi avutuyorum.

gün olur kendime zaman ayırırım. evet, zaman. durulanmış, kimin ve kimselerin duruladığı ve yer yer örselediği o an. o kadar keyif ki bir süre sonra keyifsizliğe dönüştürdüğüm ses, duraksamalar, sağa sola uyuksamalar ve konsantrasyon. yer yer zihnimin derinlerinden gelen bu solgun anımsayış, bir süre sonra beni karanlık zindanların içine çeker durur. şimdi ne yapacağım? ne zaman biter bu bilinmezlik? tufandan kurtulan nuh’un sabrı ne zaman bendimden geçer ve üzerime yapışan bu duraksama beni ne zaman terk eder diye sora sora bitap düşmüşken ben biliyorum ki talip ve tarihin tekerrüriyeti raks edecek damarlarımda. biliyorum ki düzen, beni bir kara delik gibi içine çekip hapsedecek damarlarına. biliyorum ki yıllardır haykırdıklarımı yutkunacağım kısılan seslerimi unutup. biliyorum fark edecekler sessizliğin içindeki çırpınışımı ve biliyorum ölümcül olanın bilinmezliğin değil bilmenin olduğunu.

buyrun bir parça zaman. başka bir arzunuz ?

zincirin ilk halkası olmak beni fazlasıyla onurlandırdı. işte geldim. yıllardır beklediğin davet şimdi ayaklarının yansımasında. evet aynaları kırdım. ayaklarına batan şey aslında sendin. yani sana uydum. işte buradayım. karşında.

galiba iyiyim. fazlasıyla iyi !

günlerdir beynim uyuşuyor. yukarıdaki cümleleri yazmak bana beş güne mal oldu biliyor musun ? bilmiyorsun. bu monoloğu görsen de anlamayacaksın. neden biliyor musun ? bilmiyorsun ! ben aklının ucundan bile geçmeyecek kelimeleri birleştirip her sabah sana sunuyorum göklere haykırarak. her sabah terli bezlere sarılıyorum yalın ayak. sarımsı ve göğümsü bir pislik güdüyorum zihnimde. bende yani bendimde. sarı gürültüler, mantar kokusu ve hazan berraklığında bir akşama uyuyorum. zorluyorum nefsimi. nefesler soluyorum her akşam uçurucu güzelliğinle. yanına uçup duvara konuyorum pencere duvar. gecenin imanına kalıyorum o vakit. oysa ben senin imanına kanmalıydım bu vakit. çünkü bir hayli kirliyim bir hayli silik.

bir şeyler yemeli sonra sızmalıyım. umutları itin götüne sokmalıyım ve belki bu cümleyi kurmadan önce zaten sinirlenmeliyim. sesler sesler sesler. içinden çok dışından çıkan sesler. eee bu iş bazen böyle olur. zaman an be an seni gelir, gelir, gelir kurutur. ama sen yılmazsın ki. değişirsin kabuğunu bulursun bir yolunu. yani öyle yaptın ! yapmadın mı ? galiba seni ve seni yani seni kovmalıyım. biliyorsun değil mi ? gülüyorsun. yani biliyorsun. sen güldüğünde. sen güldüğünde. sen güldüğünde. ( bu kısımda kalbimi ağzımdan kustum ) genellikle biliyorsun.

galiba iyiyim. fazlasıyla iyi !

dün gece. yani bir önceki günün dününde kendimden daha da ne kadar kaçabilirim diye düşünürken hiç olmadık bir evde buldum kendimi. sonra kendime yeminler vermiştim dumanlı bir düş daha görmeyeceğime dair. bunu hatırladım. sonra ya bu yemini dumanlı bir düşte verdiysem fikri girdi aklıma birden. kendimi ve tüm mevcudatı kandırarak yine senin dumanlı sanrılarına sarıldım. bazen kendimi kandırabiliyorum evet. ara ara da olsa senin mahşer atlısı ruhuna sokulmak için yaptığım bir kaç numaradan bir tanesi bu sadece. oysa senin bunlardan haberin yok. hiç olmadı. hiçbirinden. sonra kan akışımı kontrol edemedim bu gezegende. bu gezegende kan hiç olmadığı kadar yavaş akar çünkü. daha da yavaşlayınca kan başımda aşağı. başımdan. aşağı. başından beri bu çıldırış anı ve sanrımın ağrıması; karnımda spazmlara yol açtı. olan oldu ve dizlerimin üstünde çırpına durdum. halimi görmeliydiniz. o kasıntı ve krampı gerçekten görmeliydiniz. bu başımın döngüsü ve dünya yasalarından bağımsız hallerimi. damarlarımdan akan ve kemik iliklerimde gezen her bir pıhtıyı tek tek bertaraf etmemi… bu bir başkalaşım. tabii dünya bunu kaldıramadı. çünkü dünya başkalaşımları kaldıramaz. başkaldırışları da. ne diyorduk ? sonra başımı kaldırdım olduğum yerden. dünya yok. sen yoksun. sonra her yer dumanken hazır yine verdiği yine verdiği yine verdiği sözden cayan ben dumana koştu. yani alçalttım kendimi. size gözüken o. insan gördüğüne inanır bazen. bazen inanmalıdır da. insan tuzaklar kurar. tuzaklarını kurarken yutkunur. yutkunmalıdır da. zaman tanrıyı yaratır. tanrı zamanı. yaratmalıdır da.

seni.

benden ötede

bırakabilir.

bırakmalıdır da.

uçuyorum.

kusuyorum.

uçuyorum

daha da batabilmek için en derine.

en

derine

yoksun

inan.

🎶 Balmorhea - Remembrance

yassı yeryüzü, kızıl gök ve hibrit birkaç yıkıntı.

söz gelimi boşlukların nihayetinde sararan soluk benizli yüzlere ithafen, angarya hüzünlerim oldu benim de kabul. kabul henüz haykıramadığım tüm boşluklara. onca aradan sonra dibe çöküp kuruyan tüm tortular başıma dertler açıyor. bazen kırağı yapıyor atmosfer, içime çektiğim her an ciğerlerim kanıyor. çünkü kan demek nefes demek biliyorsun, fakat gülümsemeden sana dönmeyen aynaların unutuşu kalbine ağır geliyor. görmüyorsun ! ne diyorduk geçen gece olanlar pek de iç açıcı şeyler değildi bunu kabullenmiştik. sahi ne kadar oldu birlikte bazı şeyleri kabullenmeyeli ? kaç zaman oldu taramayalı akça saçlarını ruhunun. belirtili belirtisiz tüm nesnelere senin gözünden bakmayalı, hatta belki de senin ağzından tatmayalı…

iniyorum tahtımdan. damarlarım genişliyor ve hükmediyorum andıma. hüküm ve gece aynı kelime köküne ait çünkü. bu mümkün. etimoloji ve senin boynunun en kumral yerleri aynı zihine haciz. aynı zil aynı fasıla ve aynı kaçış. tutuklandım; soğuk kanlı tüm katillerin adına bir dakikalık saygı duruşunda. zamana ve fezaya büyük göndermeler yaptım sonrasında. aldandım karmaya. kan ve nefes. demiştim ya. bu ikilem. hırs ve yaradılış komplimanı. söz verildi, ahd edildi. tüm sevgi sözcüklerinin içleri birer birer boşaldı bu gece. zevk cümbüşüne küskün fuşya tüm elbiseler yırtık artık. zaman kalmadı. demiştim. gülümse. artık, aynalar sana dönüyor. yut senin için süzülmüş tüm tortuları. tükür gırtlağında ne varsa tüm kovuluşları. irkil tabancamdan alnına yola çıkmış bu kelimeyle: duy.

ölüler konuşamaz.

Candan İnsanlar

  Ülkemizin her yanında öyle kadınlar ve yaman adamlar vardır ki tanıyana parmak ısıtır.Tamamı,becerikli ve tatlı dillidir.   Her kavga,onlar çıkagelince biter.Nişanlarda,düğünlerde, hatta cenazelerde onları en önde,yorulmaz incinmez,koştururken görürsünüz.   Bilmedikleri yoktur.   Hayran olunacak kadar da olgundurlar.                                           ***   Onlar bir kız istesin de alamasın;mümkün değildir.Hep orta halli,hatta yoksul bir hayat süren bu insanlar,kati'yen para pul derdine de düşmezler.   İnadına fedakardırlar.   Gece yarısı kapılarını çalabilir,onları ayağınıza çağırabilir,her konuda yardımlarını isteyebilirsiniz.Türkiye,işte bu tür insanlarla gözüme daha bir zengin gözükür!                                          ***   Gene hayrettir ki bu insanların öfkesi,ikazı,itirazı kati'yen göze batmaz.Onlar,her işi bilmek kadar her sözü sıcaklaştırma hünerlerini de tıpkı bir nişan gibi üzerlerinde taşır dururlar.                                          ***   Bol kıssa bilirler sonra...   Her hadiseye bir atasözüyle yol verir ya da gerekiyorsa fren olurlar.Bir mecliste o insanlardan biri varsa oraya kaygı erişmez.Onların olduğu mekan aydınlıktır.   Hiçbiri ilkokuldan öte tahsil görmediği halde esnafca,eşrafca,okumuşlarca ciddiye alınıp saygı duyulurlar.   Hallerinden bir gün olsun şikayet etmeyen,dahası,her yana huzur ve güven taşıyan bu edep ve irfan erleri,dünya tatlısı bu insanlar,Türkiye'mizin çimentosudurlar.                                          ***   Onları vaktinde tanıyın.   Arayın onları...   Onlar bizim otuz asırdır iz'an süzgeçlerinden süzügelen en helal karlarımızdır,tahtsız-taçsız önderlerimizdir.Samimiyim!   Bu insanlar,bizden çok daha yukarılarda ve "çıt"sız gezinirler..

saç sağa